ilk defa mavi kanatlı kuşumun kafesindeki cansız bedenini gördüğümde hissetmiştim o duyguyu,kalbime çöken o tarifsiz acıyı...anlatmak için kelime gelmemişti dilimin ucuna,yaşıma göre bana fazlaydı hissettiklerim...
biraz daha büyüdüm gül yüzlü dedemin "bitanemin" doğduğum gün gidişini yaşadım,hem de hoşçakal diyemeden...doğum günlerimde bir mum da onun ruhu için üfledim,dilek değil dualarım oldu...
ben tanımadığım insanların ölümlerine bile ağlarım ki...
sevdikleriminkine nasıl katlanacağım?...

bir kaç gündür kötü rüyalar görüyorum,ağlamak istiyorum uyandığım da...gidişlerini izliyorum uzaktan sevdiklerimin sesim çıkmıyor,bir fanustan bakıyorum...ilk defa kuşumu kaybettiğimden daha acı veren bir duygu çöküyor yüreğime...ağlayamıyorum...