önü görülmeyen bir yol benimki.yürüyorum sadece ilerisine dair bir işaret bir ışık yok.sesler geliyor kulağıma,karışıyorlar birbirine ,kime ait olduğunu seçecek gibi oluyorum ama gücüm kalmıyor tahammülüm azalıyor,yürüyorum sadece.bir tezahurat bir coşku bir neşe yükseliyor geriden geriye,benim peşimde ise boşluk -ne korku,ne umut,ne mutluluk,ne heyecan- .ölmüşüm sanki,dünya ayaklarımın altından tüm karmaşası ve hızıyla geçip gidiyor.ben de oralarda bir yerdeyim ama tepkisizim.sonra birileri omuzlarımdan tutup silkiyor,vücudumda kan akışı yeniden başlıyor.kurulmuş bir saat gibi itaat ediyorum,karşı koymuyorum,istemiyorum da karşı koymak.basit ama huzurlu olan ne acaba diye bakınıyorum etrafa.yine bir ses dalgası uğulduyor kulaklarımda,yine başım ağrıyor,yine yaşıyorum,yine yaşlanıyorum,yine şişmanlıyorum,yine zayıflıyorum,yine konuşmuyorum,yine bilmiyorum...