ayaklarımı yerde hissetmediğim zamanlardan birindeyim...ne heyecan benimkisi ne korku,sadece ait olamama ,kendi kişiliğinde var olamama,onun ruhunda yer bulamama,kalp acısı,mide krampları kadar sık ve ızdıraplı...

"yüreğindeyim diyorum kayıp ülkenin güçlü kralına,yüreğindeydim biliyorum.gün geliyor lanet yağdırıyor kayıp ülkenin büyücüleri,dünya iki renge dönüyor,ne kırmızı görünür oluyor,ne sarı göz kamaştırıyor,bir köpeğin gözündeki fer kadar canlı dünya...

siyah-beyaz asildir...ama yedi renk kadar heycan verici değildir..."

güldürebildiğim gün yaşadığımı hissedeceğim,katıksız mutsuzluksa verilen ,ne gün gülüyor ne de senin gözlerin.

*kötü günler geride kaldı demenin artık zamanı*