küçücüktük,ufacıktık,içi dolu turşucuktuk...gülen parkı(ya da siz lunapark diyebilirsiniz) sever ,hep balerine biner,kağıttan tuzluklar yapar,arabanın bagajında oturup "kızamık,kızamık,kızamık" diye bağırırdık.(aptalmıydık?,ehhh sanki biraz aptaldık,mutlumuyduk?,eh bi hayli mutluyduk)

çocuk olmak güzel,hayaller saf,küçük, ama umutlar büyük hem de imkansız denilen şeyden pek bir uzak.yaşam kaidesi bükmemiş belleri.oyun oynamak tek derdimiz.misket kazanmak,evcilik oynamak,saklanbaçta ebe olmamak,en fazla "can"ı yakalamak...

büyüdük noldu peki?para kazanmak oldu derdimiz,evcilik değilde evlilik oyunu oynamaya başladık,yorgun ve umutsuz olduk kimi zaman,tahammülsüz olduk kendimize,çevremize.bencil de mi olduk acaba?üzülmeyeyim üzeyim diyerek gardımızı aldık yaşama...
pek bir ciddiye alır olduk yaşamı...

oysa o oyun arkadaşı arayan yanlız çocuk,arkadaşını kaybettikçe hırçınlaşan çocuk...

biz onun da büyüdüğünü düşündükce ayağımıza çelme takan afacan...

ya oyun arkadaşı olursun,ya oyuncağı,

seçim senin,seçim benim ,seçim bizim...