korkarak yaşıyoruz(tekil kulanmak ürkütücü geldi).hayatın ortasında keşmekeşliğin göbeğinde olmaktan korkuyoruz.üzülmekten korkuyoruz,kırılmaktan korkuyoruz,gülmekten bile korkuyoruz,hani hep denir ya "çok güldüm başıma gelecek var"diye..başımızı alıp gitmek istiyoruz ama yapamıyoruz,güvenmekten korkuyoruz,aşık olmaktan korkuyoruz aşkımızı haykıramıyoruz çünkü korkuyoruz,ya karşılık bulamazsak ya kırılırsak..aslında adımız gibi biliyoruz ya karşılığı varsa buna herşeyin değeceğini ama yapamıyoruz.korkmak riyakar yapıyor kimi zaman söyleyemiyoruz karşımızdakine gerçek duygularımızı.kırmaktan korkuyoruz gerçeklerin aslında daha kolay olacağını bile bile."üzerindeki çok yakışmış".. kötü görünüyosun gerçekten."üzülmene değmiyecek biri daha iyilerine layıksın"..tüm hata senin aslında."seni arkadaş olarak seviyorum"..asla tipim deilsin."tüm hata bende"..olmadı ,olmuyor, olmayacak,sebep arama..

hayatınız boyunca kaç kez şişede balık olup naralar attınız,kalabalıklardan utanmadan,korkmadan ne derler diye şarkı söylediniz,kendi bildiğiniz gibi bir haftasonu geçirmek için en iyi arkadaşınıza açıkça onsuz plan yapmak istediğinizi söylediniz,ailenize kendi doğrularını kabul ettirmek için savaş açtınız..

korkmuyorum işte var olmaktan, ben olmaktan, hayattan ve inadına var olmak istiyorum korkularım olsada.

ve selam olsun nazım hikmet'e diyorum.

Yani, öylesine ciddiye alacaksın ki yaşamayı, yetmişinde bile, mesela, zeytin dikeceksin, hem de öyle çocuklara falan kalır diye değil, ölmekten korktuğun halde ölüme inanmadığın için, yaşamak yanı ağır bastığından.